Wie ben je werkelijk? Kun je daar op de een of andere manier ooit echt achter komen?
We gebruiken het heel vaak, tenminste ik hoor het nogal eens om me heen. Zo ben ik nu eenmaal, je kunt het karakter van iemand nu eenmaal niet veranderen. Ik vond dit altijd al een bijzondere uitspraak, hij blijft me bezighouden ook. Want is dit wel werkelijk zo? Want wie zijn we dan werkelijk?
Er is een theorie dat je een pakketje meekrijgt bij de geboorte. Je DNA, je cellen, je persoonlijkheid, geef er maar een naam aan. In ieder geval, deze theorie gaat ervan uit dat je bij je geboorte een soort blauwdruk meekrijgt, die bepalend is voor de rest van je leven. En dat je hier dus dan ook niks meer aan kunt veranderen. Ik kan hier voor een groot gedeelte ook wel in mee gaan. Op zielsniveau weliswaar.
Op zielsniveau geloof ik wel dat we een soort van blauwdruk hebben, maar deze gaat veel verder dan het leven wat we nu leven.
En dan nog denk ik wel dat we kunnen veranderen. Maar alleen als we dit veranderen op een zo natuurlijk mogelijke manier laten plaatsvinden.
Ja nu word ik vaag he?
Ik zal het even proberen uit te leggen.
Op het moment dat je als klein mensje geboren wordt, ben je zo ontzettend puur. Maar eigenlijk meteen al word je gevormd door alle indrukken en mensen om je heen.
Je leert van je ouders/opvoeders. Je wordt gevormd door het gezin waar je in terecht komt en de omgeving waarin je leeft.
Sommige delen van je wezen zullen zich meteen laten zien, andere zijn nog wat op de achtergrond. Of sommige dingen zijn maar kort zichtbaar omdat je schrikt van het effect wat dit deel op de mensen om je heen heeft.
De vraag is alleen of je (als de jaren vorderen en je volwassen wordt) ook echt blij kunt zijn met degene die je bent geworden. Ben je blij met hoe je nu bent, of zitten er nog dingen in die blauwdruk verstopt die je niet meer wilt zien, bang bent om eruit te halen, of zelfs vergeten bent?
Persoonlijk vind ik mensen op hun mooist als ze heel dicht bij deze blauwdruk staan. Dicht bij zichzelf, puur. Vol zelfliefde en vertrouwen. Ook en misschien wel juist, als het wat minder met ze gaat.
Maar hoe doe je dat dan? Worden wie je werkelijk bent? Voor mij ligt de sleutel in het bewustzijn van je eigen lichaam, van je emoties en van je gedrag. Je hoeft het niet eindeloos te gaan analyseren, maar opmerken en accepteren is al genoeg. Op die manier kun je namelijk bijsturen als iets wel of niet goed voelt.
Gebruik je innerlijk kompas wat vaker, leer deze te zien te gebruiken. Het kan je zoveel innerlijke rust en vrijheid opleveren.
Die gun ik echt iedereen!