"Niemand weet alles. Je kunt niet verwachten dat je door het leven kunt lopen, zonder af en toe in de modder te stappen. Het gaat erom dat je blijft staan en niet op je gezicht valt en het erger maakt..."
Deze quote las ik een boek. Hij raakte me omdat dit voor mij de essentie aantikt.
Sommige dagen gaat alles prima, gewoon zijn gangetje. Er zijn dagen dat je het liefst in je bed wil blijven liggen met de dekens over je hoofd, maar gelukkig zijn er ook dagen waarop de zon maar blijft schijnen.
Je gaat mee in de flow en dat is prima. Je hebt deze schommelingen nodig, het vormt je. Net als het water in een rivier dat de kiezels op de bodem vormt.
Dat wil echter niet zeggen dat het makkelijk is. Dat heen en weer geslingerd tussen al deze stemmingen en gebeurtenissen. Niet makkelijk maar wel interessant.
Het houdt je wakker en alert en bewust van je eigen persoontje. Het dwingt je om af en toe stil te blijven staan en te bedenken hoe een situatie aanvoelt en welke keuze je op dat moment wil maken. Vluchten, vechten of passief afwachten en het laten gebeuren. Belangrijk is dat wel dat jij rust vindt in de keuze die je op dat moment maakt.
Goed, dit klink allemaal heel mooi, diep en psychologisch, maar hoe doe je dat dan?
Voor mij werkt het om mezelf te dwingen bezig te gaan met de hele basale dingen. Telefoon uit, ramen en deuren open en het huis schoonmaken, eten koken, een taart bakken of mezelf laten verdwalen in een spannend boek.
De keuze om te vechten, vluchten of passief te zijn, maak ik niet met mijn hoofd. Ook niet met mijn gevoel maar met mijn hart. En om die laatste te horen moet ik de andere twee stil leggen.