Loslaten klinkt altijd zo lekker poëtisch. Alsof je met een paar diepe ademhalingen ineens bevrijd bent van alles wat niet meer bij je past.In de praktijk voelt het vaker alsof je op een tak zit die langzaam scheurt, maar je handen nog krampachtig blijven vasthouden — omdat je bang bent om te vallen, terwijl je eigenlijk gewoon op de grond wil staan.

Soms weet je het gewoon niet.Je blijft twijfelen. Gaat je lijf opspelen. Je hoofd blijft malen. En uiteindelijk kies je iets waarvan je diep vanbinnen al weet: dit klopt niet.

Je hebt goed geslapen. Geen gekke dag. Toch voel je je uitgeput.Herkenbaar?

“Had ik maar eerder geluisterd.”Die zin hoor ik vaak. En misschien zeg jij ‘m ook weleens.Na een avond huilen. Een onverwachte paniekaanval. Een lichaam dat letterlijk ‘stop’ zegt.

Je wordt wakker en bent eigenlijk al moe.Aan het eind van de dag ben je leeg, terwijl je weinig hebt gedaan.Je probeert rust in te bouwen, maar je komt maar niet écht bij.

Je hebt eindelijk een vrij moment. Niets op de planning. Alles geregeld.Maar zodra je gaat zitten, komt er onrust.Je voelt je ongeduldig. Gaat toch maar even scrollen. Misschien toch iets opruimen.

Je weet dat je moe bent. Je voelt dat je overprikkeld bent. En je plant dus heel bewust: een rustige avond, een dagje niks, een warm bad. Maar toch... komt de rust niet. Je lijf blijft alert. Je hoofd blijft draaien. Je voelt onrust in plaats van ontspanning.

Grenzen stellen. Alleen al bij het horen van die woorden voel je misschien spanning.

“Ik wil gewoon even rust…”Maar zodra je jezelf die rust gunt, voel je onrust. Alsof je iets vergeet. Alsof je lui bent.En dus ga je weer door. Tot je niet meer kunt.

Ken je dat gevoel?

We kennen het allemaal: die eindeloze to-do-lijst. Deadlines op werk, afspraken in je agenda, een huis dat om aandacht vraagt, mensen die iets van je willen. Het leven lijkt soms één grote ‘moet-show’. En ergens onderweg ben je het contact met jezelf een beetje kwijtgeraakt. Wat jij voelt, wat jij nodig hebt – het raakt ondergesneeuwd.

Een to-do lijst. Je hebt er vast één. Of vijf. Of eentje in je hoofd die maar blijft ratelen.