In mijn praktijkruimte heb ik een hele mooie grote foto hangen van een kronkelend bospad. Het neemt je mee naar.... tja naar wat..

Dit deed me denken aan de afgelopen weken. Ik was een beetje van 't padje af, ook al vond ik ook dat ik erg goed bezig was.

Ik werkte volle bak, had 1001 ideeën over wat ik nog zou kunnen doen om meer mensen te kunnen helpen met Energetische Therapie, ondertussen draaide het thuis gewoon door, werkte ik nog in de zorg en deed mijn dingen voor school.

En dat alles flexibel. Ik keer wat er op mijn pad kwam, wanneer en reageerde ad-hoc op alles wat voorbijkwam. In de praktijk kwam het er dus op neer dat ik vele malen heen en weer fietste tussen huis en werk voor een uurtje of een half uurtje. Dat ik thuis tussen het huishouden door, aan mijn school en administratie werkte (of tussen mijn school en administratie aan het huishouden werkte, het is maar hoe je het bekijkt). Ik was dus continu bezig met werk.

Hoe leuk ik het ook vind, ik heb echt het leukste werk wat je je maar kunt voorstellen in mijn ogen en ook alles wat erbij komt zoals de marketing, verdieping en scholing vind ik allemaal erg leuk. Maar ik stond continu "aan". 

De balans was er niet, ik was de hele tijd bezig en tijd om echt te ontspannen om niks te doen was er niet.

Dit gaat dan een tijdje door, tot ik een aantal clienten in mijn praktijk kreeg die eigenlijk hetzelfde hadden. Ze stonden continu in de 'actiestand" en raakte langzamerhand uitgeput, alleen hadden ze dat zelf niet door.

Het aarden was lastig, ze zaten veel in hun hoofd. Vonden het op zich prima, maar voelde ook dat er iets niet helemaal klopte..

Dit zijn altijd van de leuke spiegels. Want ik adviseer deze personen dan om wat meer rust te pakken, te doen wat ze als kind echt leuk vonden, even niks te doen. Contact met het lijf en in het hier en nu. Om op te laden en daarna weer met volle aandacht te kunnen doen wat je wilt doen...

Tot bij mij ook het kwartje viel. Ik was ook een beetje van 't padje af geraakt. Omdat ik alles wat ik deed leuk vindt, ging ik maar door en door. Ieder vrij momentje zat ik met mijn laptop open om nieuwe ideeën uit te werken. Maar ik was maar bezig met 1 deel van mijn hele persoontje. Niet in balans dus en ook de rust die ik zo belangrijk vind, was in mijn eigen kern ver te zoeken. 

Ik ben het dus anders gaan doen. Ik heb werkdagen met mezelf afgesproken. Vanaf nu ben ik op dinsdag, donderdag en vrijdagmiddag op de praktijk. Ik ben hier fysiek aanwezig en plan op deze dagen mijn consulten, maak mijn schoolopdrachten en zorg voor mijn administratie/marketing.

De andere dagen ben ik met mijn gezin, mijn huishouden, mijn werk in de zorg bezig, of ik doe gewoon ff helemaal niks...

Wat een hoop rust geeft dat! Ik kan weer rustig op mijn padje blijven lopen, heb meer energie en ook meer rust en de inspiratie over wat ik nog allemaal wil en kan (op gebied van werk of hobby/vrije tijd) stromen meer en meer binnen...

Het is zo fijn om vanuit je eigen rustige kern te werken en te Zijn. Dat gun ik iedereen. 

Gisterenavond was het weer zover. Ik kon niet in slaap komen. De gedachten bleven maar komen, in hetzelfde cirkeltje, telkens weer. Ik kon ze niet stoppen…

Er was die avond iets niet helemaal gelopen zoals ik gehoopt had. Ik baalde enorm, ik baalde van mezelf en van de situatie. Daarbovenop baalde ik nog een keer dat ik zo baalde…

Oké Hellen, “practice what you preach”, wat zeg ik altijd tegen iedereen wanneer zich zo’n situatie voordoet… Het mag er zijn, het is oké. Dit gevoel mag er zijn…

Hmmm, klopt allemaal, nog steeds, ook nu ik er middenin zit. Maar fijn en comfortabel is dit niet!

Toch kwamen nu wel de eerste tranen, goed zo, toelaten die handel. Het mag er zijn, het hoeft niet weg. De spanning in mijn lijf vloeide wat weg.

Ik moest wel een hardnekkig stemmetje, dat me de maar bleef bestoken met woorden als; “Aansteller! Doe eens niet zo raar! Get over it!”, de mond snoeren.

Er kwamen nog meer tranen en het drukkende gevoel in mijn keel en hoofd vloeide langzaam met deze stille tranen mee..

Ok, het is ook allemaal niet zo erg, dit raakt een stukje aan uit het verleden. Dit brengt me weer even terug naar dat kleine meisje dat geen idee heeft hoe de wereld werkt en hoe er soms lessen geleerd worden…

Maar toch, ik baal! Ik baal ontzettend en dit is niet gaaf!!

De eerste spanning is uit mijn lijf, maar mijn hoofd draait nog overuren; Had ik het anders moeten doen vanavond, wat had ik dan anders gedaan? Zou dat geholpen hebben? Lag het helemaal aan mij? Wat zegt dit dat dit nu gebeurt? Wat kan ik hier uit halen? Hoe kon ik nou vergeten om… Ok, stop, dit heeft geen zin… Is dat zo? Heeft het geen zin? Of is dit het toelaten en doorleven van??

Nee het heeft geen zin, besluit ik. Tenminste niet nu. Het is laat, ik wil slapen, morgen weer een dag..

Even denken, wat is nog zo’n oefening die ik anderen altijd meegeef?

Terugtellen op iedere uitademing. Terugtellen van 25 naar 0.

Dit helpt, ik merk dat ik bij de 18 al een keer wegdommel, maar daarna weer in het zelfde kringentje aan het denken ben. Nog een keer dus; 25, 24, 23, 22… 17… 15….

Vanochtend werd ik rond half zeven de eerste keer wakker. Hmm dat is mooi, ik heb toch flink wat uren kunnen slapen..

Ik baal nog steeds enorm, maar kan nu met iets meer afstand naar de situatie kijken.

Ik merk dat ik enorm de behoefte heb om te cocoonen. Dikke trui aan, nog een trui eronder, dikke sjaal erover, alles in het zwart. Muziek op een koptelefoon, de wereld buitensluiten, schrijven en alleen maar even in mijn eigen gezelschap zijn…

En dat is prima, dat is wat ik nu aan het doen ben. Dit gevoel mag er zijn, ik kan vast nog een keer lering trekken uit dit hele gebeuren, maar nu even niet. Het is oké zo, het is goed.

Van de week zat ik weer in zo’n kringetje. Zo’n kringetje van vermoeidheid, waar je op den duur niet blij van wordt. Ik merk dat vaak pas als ik al een tijdje rondjes gelopen heb (figuurlijk dan).

• Wat ik dan doe is dat ik bijna de hele dag mijn social media check, geen idee waarom maar andere dingen komen er even niet bij me op.
• Ik drink veel koffie, want op een enkel knopje duwen is minder gedoe dan een hele pot thee zetten.
• Ik word minimaal 1x per nacht wakker.
• Het huishouden hou ik bij maar ook niet meer dan dat, want ik heb ook mijn rust verdiend. (denk ik dan)
• En dan voor mij de belangrijkste graadmeter; ik krijg het maar niet warm, blijf koude voeten en een koud lijf houden, hoeveel dekens ik ook op die bank gooi en eronder ga liggen…

Het gevoel dat tijdens zo’n periode overheerst is dat ik moe ben. Niet eens lichamelijk meer mentaal moe. Wat uiteindelijk wel weer maakt dat ik lichamelijk ook weinig onderneem, want ik houd mezelf voor dat ik al moe ben….

Een hele tijd geleden heb ik voor mezelf een “rode vlaggen” lijstje gemaakt. De hierboven genoemde dingen staan hierop beschreven.

Ik heb dit lijstje ergens op mijn telefoon (ja dat dan weer wel, zucht) opgeslagen zodat ik hem vaker tegenkom. Het is alleen grappig want op de momenten dat ik hem nodig heb, negeer ik het lijstje compleet. Vaak spelen er in mijn hoofd zich de volgende stappen af;

1. “rode vlaggen”; Negeren en door!
2. Zo erg is het nog niet, ik ben nu gewoon moe, heb veel gewerkt dus dat is normaal, toch?
3. Oh ja dat lijstje, gaan we niet naar kijken nu…
4. Ok nu voel ik me niet meer lekker en krijg last van mijn eigen gevoel en moeheid, misschien moet ik het lijstje even checken…

Wanneer ik eindelijk bij stap 4 ben aangeland, kan ik het ook wel erkennen voor mezelf. Ook dat heeft de nodige tijd gekost, maar nu kan ik het roer wel omgooien.

Want als tegenhanger van mijn “rode vlaggen” heb ik ook een lijstje waar ik blij van word.

Als ik eenmaal zover ben dat ik het erken voor mezelf gaat het roer om. Ik ga activiteiten ondernemen die mij gronden, zoals bewust wandelen, bewust douchen, handwerken, en mijn hoofd opruimen en ordenen zodat er rust komt.

Het mooie is dan dat ik dan ook echt een mentale klik heb gemaakt.

• Ik vergeet mijn telefoon vaak.
• Social media vind ik maar irritant zeker wanneer ik hem meerdere keren per dag open, want veel nieuws staat er dan niet meer op.
• Ik heb geen zin meer in de hele dag koffie.

Bovendien slaap ik weer de hele nacht door en heb meer energie overdag..

Ik heb mijn stappenplan even voor je in een bestandje gezet, laat je gegevens even achter via onderstaande formulier en ik stuur hem naar je toe. 

Weerstand, dat is wat ik voelde aan het begin van dit hele COVID-19 verhaal. Weerstand tegen de opgelegde regels maar vooral tegen de steeds groter groeiende angst. Angst voor het onbekende, angst voor de ander, angst voor het ongrijpbare en angst voor het opgelegd krijgen van gedragsregels.

Mijn eerste reactie was dan ook die van een struisvogel; kop in het zand en dan waait dit wel weer over, voor we het weten is alles weer zoals het was en lachen we om dit hele verhaal.. Dit bleek niet te werken, het werd september, ik ging de deuren openen van mijn heerlijke praktijkruimte en het werd tijd om dit hele verhaal te gaan doorvoelen.

Als therapeut heb ik wanneer ik werk een verantwoordelijkheid om de veiligheid van mijn cliënten te waarborgen. Niet alleen de emotionele veiligheid, maar ook de lichamelijke. Omdat het veilig voelen van mijn cliënten bij mij heel hoog in het vaandel staat, was dit niet zo'n dilemma. Ik heb de opgelegde regels erbij gepakt en ze geïnterpreteerd zoals het voor mij goed voelt.

Check! Afgevinkt, en door! Tenminste dat dacht ik. Buiten de praktijkruimte was er tot de afgelopen week nog niet zo heel veel veranderd voor mij. Ik loop de deur naar café en restaurant toch al niet plat en met mijn gevoeligheden is het best prettig dat er wat meer afstand is.

Dit verandert echter wel in de afgelopen weken. Binnen mijn werk in de VG-zorg komt de verplichting tot werken met een mondkapje, en voor de rest van het land een dringend advies tot gebruik van een mondkapje in algemene ruimten... In de praktijk komt dit erop neer dat er binnen mijn werk in de zorg geen dilemma is voor mij. Iedereen doet het, het wordt van me verwacht als werknemer, dus dan doen we dat. In de supermarkt vindt ik het wel een dingetje. Ik merk dat ik voordat ik naar binnen ga even de winkel scan op het aantal mensen met een mondkapje en aan de hand daarvan besluit of ik het wel of niet ga opzetten. Want opvallen, nee dat gaan we niet doen natuurlijk!

Tot vanochtend. Het is maandag en voor mij is dat de ochtend waarop ik de boodschappen voor de hele week binnen haal. Ik snif een klein beetje dus wat zal ik doen... Terwijl ik in de auto zat, op de parkeerplaats, kijken naar de winkel en het aantal mensen met een mondkapje tellend, ben ik gaan voelen.

Want wat levert het Mij op om het niet te doen? Om in de weerstand te blijven zitten? En wat kost het Mij om wel een mondkapje op te zetten?

Conclusie voor mij is de volgende;Angst voor het virus heb ik niet, dus zonder er spastisch mee om te gaan, ga ik een mondkapje opzetten in de openbare ruimten. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn gesnif en zorg er op deze manier voor dat het minder op andere mensen overgebracht wordt.

Ik heb gevoeld, geluisterd naar de emoties die er boven kwamen, deze geaccepteerd. Op deze manier zorg Ik ervoor dat mijn energie kan blijven stromen en dat ik geen blokkades ga ontwikkelen...Het is wat het is en voor mij is het niet de moeite waard om in de weerstand te blijven zitten.

Deze uitspraak hoor ik met regelmaat. Het gaat dan om gevoelens van verdriet, boosheid, frustratie, ergernis. Wat zich uit in weinig energie, gebrek aan focus, lusteloosheid, geïrriteerd zijn.

De onderliggende gebeurtenis is een trauma. Klein of groot dat maakt niet uit en is ook per persoon heel verschillend.

In onze maatschappij is dit heel normaal, even voelen mag, maar dan is het ook klaar. Opgelost, en door!

Maar kan dat wel vraag ik me af. Want wanneer is iets opgelost?

Mijn studiegenoot omschreef het gisterenavond heel mooi; zie het trauma als een klontje suiker in de hete thee. Na verloop van tijd vermengt de suiker zich met de thee. De smaak en samenstelling van de thee veranderd en het is weer 1 geheel.

Dan is het opgelost, maar nog niet weg. Want de smaak van de suiker is nog steeds vermengt met de thee.

Daar zit het verschil denk ik. Wanneer mensen roepen; Ik ben er klaar mee, ik wil ervan af! Bedoelen ze dan dat het opgelost is of dat het helemaal weg is?

Mijn aanpak is de eerste. Opgelost is voor mij dat ik geen last meer ervaar van het trauma. Ik kan het in situaties nog tegenkomen, ik kan geraakt worden maar ik ervaar er geen last meer van. Ik vind het niet meer vervelend en kan omgaan met de emoties die zich op dat moment aandienen.

De last die ervaren wordt is dan weg, het trauma is opgelost, vermengt met je Zijn, geïntrigeerd in je doen en laten.

Mijn werk als Energetisch Therapeut richt zich vooral hierop; (bal)last verminderen, waardoor er meer energie overblijft voor hetgeen voor jouw belangrijk is.

Stront chagrijnig, dat ben ik.

Het is van dat vies plak weer, het huis is een zooi, de kinderen zitten zichzelf (en mij) in de weg. Niks lukt er vandaag. Bleh.

Ik moet eigenlijk eten koken maar ook daar heb ik geen zin in, geen honger ook. Ik ga ff liggen, dan ga ik wel beginnen. Maar ook daar wordt het niet beter van, eerder slechter. Ik merk dat ik dorst heb, erge dorst. Niet zo gek ook bedenk ik me, ik heb vandaag op wel 2 kopjes koffie en een glas ijsthee gehad (het is nu half vijf)….

Wanneer mijn partner thuiskomt steek ik het ook niet onder stoelen of banken. Ik ben chagie, terwijl ik over mijn dag begin te vertellen komt de opmerking, jeetje je bent echt chagrijnig niet?

Ga dadelijk maar een stuk wandelen, is het liefdevolle advies.

Wandelen?! Met die warme plak weer en een onweersbui die in de verte al zichtbaar is? Echt niet, ik wil onder een dekentje kruipen (bij de airco) lampen uit, gordijnen dicht en laat het maar weer morgen worden… Maar goed, ergens van binnen voel ik ook wel dat wandelen misschien toch een betere optie is.

Dus na het eten, mijn wandelschoenen aangedaan en mijn koptelefoon mee, voor een muziekje. Daar word ik altijd wel wat relaxter van.

“Weet jij wat je wil, wat is jouw kracht
Weet je wat je hart van jou verwacht
Houd je wel van jezelf

Je stond volledig stil, maar dit is jouw dag
Jouw wereld is groter dan je dacht
Pik jezelf op, en snel

Ik ben jouw geweten, kom eens bij me zitten, luister
Ben je nou tevreden, met wat je van je leven maakt”

Oh ja hoor! Echt waar! Dit is het eerste wat ik hoor als ik de muziek aan zet. En bedankt!!

Onderweg besef ik dat wat ik altijd zeg; “alles mag er zijn” Ja inderdaad alles. Daar was ik net ook al achter gekomen, vandaar dat ik het naar mezelf heb toegegeven en ook aan mijn partner vertelde. Ik ben chagrijnig, laat me ff….

Stiekem moet ik voor mezelf toegeven dat het gevoel, op het moment van erkenning ook wel een beetje minder werd. Maar het is nog niet weg, ik loop nog ff door maar heb niet de illusie dat ik me dadelijk weer fris en fruitig zal voelen….

“Where the streets have no name…”

Ik heb de neiging om mee te gaan drummen, in de lucht onder het wandelen… Wanneer ik dit besef schiet ik meteen weer terug, wat nou mee drummen? Ik ben chagrijnig, dan drum je niet mee!

Ondertussen moet ik glimlachen in mezelf, hmmmm, die wandeling heeft toch wel goed gedaan. Ik wil gewoon lekker opgewekt mee drummen en op de maat lopen van de muziek. Mijn hoofd is gestopt met donkere wolken maken en ik kan weer volledig in- en uitademen, ik ben weer geland op de aarde met mijn beide voeten…

Ik wilde nog een stukje verder maar mijn lijf wil nu niet meer, gewoon lichamelijk moe, zonder donkere wolken in mijn hoofd. En ik moet plassen, heel nodig! (Heb ik vandaag ook nog amper gedaan, kom ik achter)

Terug naar huis dus en met een heerlijke cappuccino en een stroopwafel, buiten in een ligstoel.

Ik was van de week in gesprek met een vriendin over een verlies dat ze te verwerken heeft gekregen. In het gesprek benoemde ik naar haar; “Nu mag je het een plekje gaan geven”. Waarop ze antwoordde; “Ja dat zegt iedereen, maar waar is dat plekje dan?”.

Tja daar wist ik even niks op te antwoorden. Want het is zo cliché uitspraak die je doet om iemand te troosten...

Het heeft me de dagen erna wel beziggehouden. Want waar is dat plekje? Is er wel een plekje en moet alles wel naar een plekje?

Vooral dat laatste, moet het wel naar een plekje? Ik stel me zo voor dat in dit geval, het plekje in het hart is. Om maar even met clichés te blijven gooien; “wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”. Maar voor mij is dat geen plekje, voor mij is het dan het accepteren dat het er is. Dat het er mag zijn.

Oké, even een verduidelijking;

De definitie van ‘een plekje’ voelt voor mij als wegstoppen. Je hebt iemand of iets verloren, je mag er even om treuren, maar dan komt het al snel op het verwerken en het ‘een plekje geven’. De verliessituatie wegstoppen in een mooi doosje en bewaren in een kast die in je hart staat. Want je moet immers door met je leven.

De definitie van ‘iets in je hart bewaren’ voelt voor mij als accepteren. Het hart is tenslotte een deel van jezelf, van jou. Niet alleen op lichamelijk niveau (het hart als orgaan) maar ook op energetisch niveau (de energie en emotie van het hart). Wanneer je dus iets in je hart bewaart, accepteer je dat het er is en draag je het met je mee.

Ik denk dat het belangrijk is wanneer een verliessituatie accepteert en er laat zijn zoals het is.

Ja het doet ongelooflijk veel pijn, ja je hebt er heel veel verdriet van, ja je zou het liefst onder een dekentje willen kruipen en er niet meer onderuit komen, ja het slaat een gat in je systeem wat nooit meer dicht lijkt te willen gaan.

Maar door het te accepteren, de emotie en gevoelens toe te laten, er over te praten met mensen die dicht bij je staan of bij wie je je vertrouwd voelt, hoef je het gevecht niet aan te gaan. Je hoeft niet te proberen om het te beheersen om het te controleren of om het maar snel te verwerken zodat het snel weggestopt kan worden op een plekje.

Voor mij is accepteren dat het er is niks meer en minder dan dat. Het mag er zijn.

Je hebt iets of iemand verloren, maar de herinneringen, het gevoel, de energie blijft. Die draag je voor altijd met je mee, in je systeem, in je hart.

De emotie die erbij komt kijken geeft het verdriet, de boosheid, de pijn, de leegte. Deze mag je accepteren dit hoort bij jou. Soms komt dit op de meest onhandige momenten naar boven en dan is het jouw keuze wat je ermee doet. Het uiten op dat moment, of op een ander moment.

Accepteren dus, met beide voeten op de vloer, goed gegrond accepteren wat er is en wat er komt. Omarmen van het gevoel, van het verlies. Zie het als je dierbaren om je heen. Je houdt van ze, je bent graag bij ze, maar je laat ze zijn wie ze zijn en wat ze willen doen. Je respecteert en vertrouwt ze waardoor je ze hun eigen ding laat doen. Je hoeft ze niet op een stoel in je huis vast te binden om ze te kunnen bewaren in je hart en de connectie te blijven voelen.

Respecteer en vertrouw jezelf net zoveel. Je hebt een verliessituatie meegemaakt. Omarm jezelf met dezelfde liefde als dat je dat bij een dierbare zou doen. Accepteer je pijn, deze is een deel van jou en laat de situatie er zijn en af en toe zich melden.

Met beide voeten op de grond, meebewegen met het leven.

Weet je wat ik grappig vind?

Spiritualiteit wordt vaak gezien als heel zweverig. Geen contact met de realiteit, met het leven van alledag. Alleen maar regenbogen en roze wolken. Kleurrijke oversize’t kleding, wierrook, rituelen en roze wolken…

Ik snap dan ook dat het een grote groep mensen niet aanspreekt, want het leven is niet alleen maar een roze wolk. Het kan je soms voor flinke uitdagingen stellen.

Wij nuchtere Nederlanders staan liever met de beide benen op de vloer.

En dat is nu net het grappige. Als spiritualiteit iets is, dan is het down to earth. Letterlijk!!

Ik moet dan ook altijd grinniken wanneer ik met mensen in gesprek ben, over wat ik doe (energetische therapie) en dat ze dan benoemen; ja ik ben daar niet zo van, ik blijf liever met beide benen op de grond!

Het grootste gedeelte van mijn werk bestaat er namelijk uit dat ik mensen laat ervaren wat het is om met je voeten op de vloer te blijven staan. Om contact te maken en te blijven houden met de aarde. Want het feit is dat het gros van de mensen, in hun hoofd zitten. Alle energie in hun denken stoppen en juist niet met hun voeten op de vloer staan, ook al zeggen ze dat ze dat wel doen.

Het is ook niet gek natuurlijk, we worden vanaf kinds af aan aangeleerd alles te beredeneren. Vanuit mentaal opzicht alles te bekijken en te bedenken. Het grootste gedeelte van onze maatschappij is op ons denken gericht.

De andere kant is dat ik nu zelf meer en meer ervaar dat wanneer je met je voeten op de vloer en je hoofd in de wolken het meeste gedaan krijgt 😉

Je staat dan namelijk in je kracht. Je blijft bij jezelf, bij wie jij bent en wat jij wilt. Je kunt de uitdagingen die het leven je aangeeft beter aan. Je reageert minder vanuit de emotie en meer vanuit jezelf. En de controle (die heel veel mensen zoeken en willen vasthouden) is juist meer aanwezig wanneer je geaard bent.

Juist met je voeten op de vloer straal je kracht en zelfvertrouwen uit, maar belangrijker nog, deze voel je ook vanbinnen. Je voelt je rustig en in balans.

In mijn ogen is spiritualiteit dus niet zweverig. Het is juist ontzettend nuchter.

Het is een continu spel van het leven. Van omgaan met de dingen de zich aandienen vanuit een keuze. Een keuze die je diep in jezelf met je hart maakt. Een keuze hoe je met de dingen omgaat. Je kunt situaties vaak niet veranderen het enige waar je invloed op hebt is hoe je met deze situaties omgaat.

Het is in verbinding blijven met de aarde, met het kosmische veld en dus met jezelf.

Het is de doorstroming van energie in je systeem blijven voelen en luisteren naar je lichaam wat het je vertelt en wat het nodig heeft.

Het is de kunst van accepteren. Van accepteren dat alles er mag zijn, alles, ook de dingen waar we ons voor schamen of die we eigenlijk afkeuren (bij anderen of onszelf)

Het is een manier van leven waarbij je jezelf op hetzelfde niveau neerzet dan dat je de ander doet. Dat je net zo goed voor jezelf zorgt dan dat je dat voor de ander doet. Je bent niks meer dan de ander maar zeker ook niks minder…

“Met beide benen op de grond, meebewegen met het leven.”

Wanneer je een huis bouwt, begin je ook bij de fundering, bij de basis. Een boom zorgt ervoor dat zijn wortels stevig in de grond zitten voordat hij de hoogte in gaat. Voor mij was dit hetzelfde bij het opzetten van mijn eigen praktijk voor Energetische Therapie in Deurne. 

Toen ik eenmaal het besluit had genomen dat ik dit ging doen. Dat ik ging staan als Energetisch Therapeut, met alles erop en eraan wilde ik dat de basis goed was en wilde ik de koppeling maken naar mijzelf. Dat zag er voor mij als volgt uit;

Het begon met een visie. Wat wil ik uitdragen, wie ben ik, hoe wil ik als Energetisch Therapeut gezien worden. Toen ben ik mijn logo gaan maken, daarbij de site aanpassen. Zorgen voor visitekaartjes en een folder. Zichtbaar worden op social media.

Maar ook aan de achterkant gebeurde er een hoop. Het huren van een ruimte, inschrijven bij de KvK, de belastingdienst en bank. Het opzetten van een dossier en rapportagesysteem. Maar ook zorgen dat cliënten bij mij op de site een afspraak kunnen maken. 

Gaandeweg deze activiteiten heb ik de koppeling naar het leven gemaakt. De visie die ik uit wil dragen als Energetisch Therapeut is dat ik het belangrijk vind dat een persoon zich in de basis, goed in zijn vel voelt zitten. Wanneer alles vanuit de basis goed doorstroomt volgt de rest van zelf. Ik kijk met mijn cliënten mee naar hun eigen energiesysteem. Dit omvat zowel de lichamelijk, psychische, emotionele maar ook de spirituele gesteldheid. Wanneer dit systeem vanuit de basis goed gegrond is en zo zonder blokkades goed doorstroomd worden er weinig dingen als last ondervonden en ben je blij met wie je bent. Om weer even terug te komen bij de boom, dan kun je voluit groeien en bloeien.

Hoe mooi dit ook allemaal klinkt, ik vond het ook wel hard werken. De balans houden, op tijd rust nemen. Zorgen dat ik alle prikkels verwerk en nieuwe energie opdoen. Ik heb het ervaren als een continu spel van flink gas geven en dan weer pas op de plaats en voelen. 

Ik bemerkte regelmatig dat ik over een grens ben gegaan, dat ik teveel gas had gegeven, waardoor ik steeds minder energie kreeg en meer prikkelbaar werd. De kwaliteit van mijn voeding ging achteruit, maar ook mijn leefomgeving kreeg niet meer zoveel aandacht. 

Gas geven is prima, zeker als je iets doet waar je met heel je passie inzit zoals ik, maar wil ik blijven staan. Dan zal ik voor die balans moeten zorgen... 

Ik merk nu steeds sneller wanneer het tijd is om te remmen, om te voelen, om bij te tanken en nieuw energie op te doen. Ik weet nu ook voor mezelf wat ik kan doen om mijn energie weer aan te vullen, blokkades op te heffen en te zorgen dat de energie weer goed vanaf de basis door kan stromen. 

Dit kan ik dan weer gebruiken als therapeut. Ik kijk niet alleen mee in je systeem, maar kan ook zorgen voor doorstroom en je suggesties doen hoe je er zelf voor kunt zorgen dat je vanuit de basis een goede doorstroming voelt. Gewoon; met beide voeten op de vloer.....

Wil je weten hoe? Of wil je dat ik een keer met je mee kijk? Maak dan een afspraak met me en dan zie ik je snel!

Hoe meer ik leer, tot me neem, ervaar en weet hoe verwarrender het allemaal wordt…

Inmiddels ben ik erachter dat ik vrij snel door heb waar de blokkade bij iemand zit.

Even een korte uitleg; in mijn ogen bestaat alles uit energie à wanneer je wat dan ook op de wereld, enorm zou vergroten/uitrekken onder een microscoop, blijven er alleen moleculen en lege ruimte over. Alles is energie dus, wij ook. Wij als mensen hebben een energie laag om ons lichaam heen waar we al onze emoties, gedachten, ervaringen, overtuigen, verdriet, pijn, schaamte enz. in opslaan. Dit alles onbewust natuurlijk.

Als je het lichaam dan ook nog eens ziet als een enorme batterij (zoals ik dat doe) met een negatieve en positieve pool, dan kunnen er in mijn ogen blokkades ontstaan, wanneer de energie, in die enorme batterij, niet lekker doorstroomt.

Die blokkades dus, die kan ik vrij snel herkennen bij mensen. Ik weet dan wat het thema is waar dit mee te maken heeft en kan zo samen met diegene op zoek naar de oorzaak en daarna naar een oplossing toe werken.

Wat heb ik toch een mooi vak!

Maar ook een verwarrend vak….

Want hoe doe je dat dan, omgaan met blokkades.

Als ik bijvoorbeeld tegen mensen zeg, er zit een blokkade in je vierde laag, op het stuk van je innerlijk kind, dat mag je gaan doorvoelen en dan loslaten……. Uhm……Tja…….Maar, hoe dan????!!!

Vele boeken en tijdschriften zeggen dan; Schrijf het op, of, schreeuw het van je af, of, ga wandelen, of, eet gezond, of, mediteer elke dag, of, doe veel aan yoga,

En natuurlijk zijn dat allemaal goede adviezen, die zeker een bijdrage kunnen leveren in het lekker in je vel zitten wat we allemaal willen. Maar ik vraag me dan af; is het dat dan?

Ik begin morgen met heel gezond volgens de schijf van vijf eten, ik begin en eindig iedere dag met een yogaritueel, ik schrijf iedere dag in mijn dagboek en wandel 10.000 stappen per dag.

Dan zou ik me dus helemaal in de zevende hemel moeten gaan voelen, want ik doe immers alles goed…..

Een ander boek zegt dan; Je moet je verbeelden en indenken wat je wilt en het komt naar je toe…. Hmmm…. Zit ook een kern van waarheid in denk ik, want weer even terug naar de energie, alles wat je aandacht/energie geeft groeit, kijk maar naar dat experiment van die appel. Maar als het zo simpel zou zijn, waarom zijn er dan nog zoveel mensen op de wereld die zich niet lekker in zijn/haar vel voelen zitten….

Dan heb je ook nog het stukje dat er wordt gezegd dat de schaduw nodig is om licht te hebben…. Anders gezegd, je hebt negatieve ervaringen nodig om te kunnen groeien en te waarderen wat je hebt…. Ok, denk ik dan, daar zit ook wat in, want een balans/een weegschaal kan alleen maar recht staan wanneer er op beide helften even veel staat. Is er alleen maar vreugde zonder verdriet, zou de weegschaal naar 1 kant overhellen…

Maar soms lijkt het wel alsof er mensen zijn die alleen maar met deze schaduw te maken krijgen en dan is de balans ook ver te zoeken….

Of is dit een manier van omgaan met; want waarom is de één gelukkig in een hutje op de hei en wil de ander in een villa wonen, en moet je deze twee personen ook niet laten ruilen van huis want dan worden ze beide ongelukkig.. Is dat een mindset, of is dat omdat we allemaal individuen zijn die verschillende behoeftes hebben?

Ik weet het allemaal ook niet. Ik weet wel dat ik hier veel over aan het denken ben de laatste tijd.

Wat ik wel sinds kort echt voel en ook wil uitdragen is dat ik onderdeel ben van dit geheel. Ik ben onderdeel van “de mensheid’ om het zo maar even te noemen. Een gelijkwaardig onderdeel. Ik heb net zoveel recht en plicht als ieder ander. Dus alle liefde, zorg en aandacht die ik aan een ander geef, geef ik ook aan mezelf, want ik ben immers net zoveel waard…

En voor de rest?

Tja, ik denk dat het belangrijk is dat we onszelf gaan durven te voelen. Met ons onderbuik gevoel wat we allemaal hebben, voelen wat activiteiten en mensen bij ons doen. Wat we nodig hebben om ons goed te voelen, dat het mag om ons even niet goed te voelen, dat het ook ok is. Maar dat we ook een manier weten waarop we ons wel weer goed kunnen gaan voelen. Dat we geen oordeel van goed of fout op onszelf of op elkaar leggen, want we zijn allemaal verschillend en voelen allemaal verschillend.

Het is 1 grote ontdekkingstocht, van wat er bij ons past en wat maakt dat we ziekte of gezondheid ervaren. Pasklare antwoorden zijn er denk ik niet, tenminste ik heb ze nog niet gevonden. Hoe graag ik dit zou willen soms, want hoe makkelijk zou het zijn, wanneer je mij een klacht beschrijft en ik gewoon een holistisch recept kan uitschrijven…. Maar zo werkt het niet en dat is maar goed ook misschien want al die verschillen maakt ons juist zo mooi allemaal bij elkaar……

Wat ik wel kan doen is een stukje meelopen op je pad en mijn talenten inzetten om te gaan ontdekken wat er bij je past en hoe we jou energie het makkelijkst kunnen laten doorstromen, zodat je het minste last ervaart van de blokkades die er op je pad liggen.

Weet je wat ik me vandaag realiseerde?

Je lichaam is eigenlijk net als je huis en het energieveld om je lichaam is je tuin…

Tja, er kan je maar iets te binnen schieten toch? En dat tijdens het verschonen van de bedden.

Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer hij klopt.

Het voelt heerlijk om eens even lekker alle ramen tegen elkaar open te zetten en door te luchten. Alle stof en vuil weg te poetsen en de lakens te verschonen. Een grote opruiming waarin je weg gooit wat je niet meer nodig hebt in je huis.

En dat is hetzelfde voor jezelf. Geef aandacht aan jezelf. Gooi weg uit je hoofd wat je niet meer nodig hebt, schoon je huid en energieveld op. Voed jezelf door wat water of wat anders lekkers en haal een keer flink de bezem door je gedachten en alle touwtjes die je denkt in handen te moeten houden….

Voor mij was het echt een kleine bevrijding, alle ramen tegen elkaar open, de bedden verschoont en een wasje gedraaid. Tegelijkertijd voelde ik me uit mijn hoofd zakken, ik zat niet meer zo vast in mijn gedachtenkronkels. Ik kon helder inzien waar ik me zo aan stoor of wat me in dingen tegenhoudt en in kon me ontdoen van de dingen die niks meer voor me betekenen.

En dan het gevoel als het allemaal klaar is! Ken je dat?

Ik zit altijd heel lang tegen deze poetsbeurten aan te hikken. Zowel in mijn huis als in mijn lichaam. Want het gaat nog allemaal wel als je niet te goed kijkt, de buitenkant is prima. We redden het nog wel ff en we moeten onszelf vooral niet te druk maken, want het is al zo druk.

Dus ff op de pauzestand en nog een kopje koffie lekker op de bank…

Tot je wasmanden uitpuilen, je geen kleding meer in de kast hebt, het een beetje muffig begint te voelen en de frisse wind ver te zoeken is. Dan sleep je je bij elkaar om er toch maar aan te beginnen… En als ik dan eenmaal bezig ben vind ik het prima en werkt het zelfs helend.

En dan inderdaad dat gevoel erna!! Zo fijn een fris, geordend, vooral rustig huis EN energieveld/lichaam. Ik zie alle mooie dingen die er staan weer, kan genieten van mijn eigen plekje en vandaaruit door..

En weet je wat nu nog het mooiste van alles is? Ik kan van deze fantastische werkwijze, het werken met energie mijn betaalde baan maken. Sterker nog, dat gaat gebeuren. Heerlijk is het om lekker in je vel te zitten, dat gun ik iedereen en ik leer nu de capaciteiten in mezelf kennen die ik daarvoor nodig heb om anderen hetzelfde gevoel te laten (her)kennen.

"Door het aanbrengen van kaders heb ik meer ruimte"  

Gekke quote heb ik dat altijd gevonden, hoe kun je jezelf nu vastleggen, alles inkaderen en dan toch meer ruimte hebben. In mijn ogen kon dat niet. Het was of lekker autistisch alles volgens een vast patroon en stramien doen en daar vooral niet van af wijken want dat is niet meer veilig. Of echt leven met de dag, van moment op moment en maar kijken wat er op je pad komt..

Ik was alleen met beide niet echt blij. Ja voor heel even. Ik heb vaak van die bevliegingen, dan heb ik weer een periode waarin ik alles plan in mijn agenda, vind dat ik van alles "moet" en mezelf dus ook geen spontaniteit gun. Deze periode wordt afgewisseld met een periode waarin ik alles los laat, alle planningen uit mijn agenda gooi, geen lijstjes meer maak en vind dat ik alles maar uit mijn hoofd "moet" doen...

Beide gevallen werkt niet, want nog steeds moet ik veel van mezelf. Ben ik aan het bedenken hoe ik me moet gaan gedragen wat ik moet denken en wat ik moet voelen..

Heel veel "moet" dus... 

Het probleem zit erin (nu ik erover nadenk/navoel) dat ik mezelf een beeld opleg. Een beeld hoe het in mijn ogen zou moeten zijn. Een beeld dat waarschijnlijk is gecreëerd door mijn omgeving, de media, de samenleving, het werk enz. enz.

Het is net zoiets als dat mensen een half uur per dag op een meditatiekussen gaan zitten, keurig in de houding maar er totaal geen voldoening uithalen. Toch blijven ze het doen omdat het nu eenmaal goed voor hen is, die stilte opzoeken... Dat wordt tenminste overal gezegd, dus dan doen we het maar...

Als je erover nadenkt/navoelt, is het weer een vorm van moeten...

Maar wat dan? 

Sinds een paar weken ben ik nu bezig om de voor mij belangrijke dingen wel te plannen.

Ik weet heel duidelijk wanneer ik niet wil werken (door vele malen mijn hoofd gestoten te hebben, heb ik dit eindelijk helder....) en ik heb de luxe dat ik dit aan kan geven.

Ik weet welke normen voor mijn belangrijk zijn --> aandacht voor mijzelf, mijn gezin en mijn huis.

Wanneer ik deze normen in achting houd, ben ik rustig en ervaar ik een gevoel van vrijheid. Doe ik dat niet, dan heb ik het gevoel dat ik continu achter de feiten aanloop en dat ik nog heel veel "moet" (daar hebben we hem weer)

Maar er alleen aan denken is niet genoeg voor mij, want als ik dan lekker thuis aan het keuvelen ben, en me niet aan mijn eigen planning houd, ben ik zo lang aan het keuvelen dat er ergens op 1 van de gebieden een achterstand ontstaat, wat me dan weer frustreert en weer een gevoel van "moeten" oproept. 

Wat heb ik nu gedaan dan? Ik heb lijstjes gemaakt, heerlijk dat afvinken!! Met een voor mij redelijke verdeling van de dingen die ik graag op orde wil hebben. Als ik me daaraan houd, loop ik niet achter de feiten aan en heb ik niet het gevoel dat ik van alles moet.... Wel kaders dus, maar minder moeten (tenminste zoals ik er nu tegenaan kijk...)

Moraal van dit verhaal; Onderzoek wat bij je past, in alles!

We zijn allemaal anders, in een andere levensfase, met andere dingen bezig, met een ander karakter. Wat voor de een ontspannend werkt, kan de ander frustreren. Onderzoek en voel wat er bij je past, zonder dat je een vorm van stress opleverd (want stressfactoren zijn er al genoeg om ons heen)......

Het gebeurt me de laatste tijd steeds vaker dat er een liedje in mijn hoofd blijft rondspoken. Een deel van een songtekst dan.. De laatste dagen is dat het liedje van Marco Borsato; Wanneer je hoofd je hart vertrouwd....

Ik ben er inmiddels langzaam aan het achter komen dat deze liedjes me dan iets willen vertellen, ze geven in ieder geval vaak wat inspiratie voor een blog...

Wanneer je hoofd je hart vertrouwd... Als Energetisch Therapeut in opleiding moet ik nu natuurlijk zeggen dat je hoofd er niks mee te maken heeft en dat je gevoel, je hart, altijd goed is. De bekende uitspraak is immers; volg je hart, want dat klopt!

Alleen dan knaagt er toch iets, ik kan er niet helemaal achter staan. Of het is een beetje het kip of het ei verhaal. Moet je hoofd vertrouwen hebben in je hart, zodat je de ingevingen van je hart kunt volgen. Of moet je hart zoveel vertrouwen uitstralen dat je hoofd daarin meegaat...

Ergens kunnen ze niet zonder elkaar. In het begin in ieder geval. Ik denk dat je met je hoofd gaat beredeneren dat je meer op je gevoel (je hart) mag gaan vertrouwen. En dat dit vertrouwen groeit, naarmate je jezelf toestaat (met je hoofd) dat je meer en meer op je gevoel mag vertrouwen. Daarna pas kun je de controle loslaten en volledig op je gevoel gaan vertrouwen. 

Tenminste zo werkt(te) het bij mij.

Van de andere kant merk ik, wanneer ik minder met mijn hoofd beredeneer en controleer, ik beter in mijn vel zit. Dat ik meer ontspannen ben en meer met de situaties die er gebeuren mee kan bewegen, zonder mezelf daarin te verliezen. 

Stevig in mijn schoenen staan (lees goed gegrond en in contact met mijn gevoel) helpt voor mijn hoofd om mijn hart te vertrouwen.....

Pfffff, ik weet het niet meer hoor. Ik weet wel dat als die cliché's allemaal waar zijn, maar o zo moeilijk even simpel in de praktijk te brengen... 

Kleine stapjes dan maar, ik heb hier nu weer weer even over nagedacht. Een gedachte 1x denken is genoeg, dus nu gaan we weer over naar de orde van de dag. Op de automatische piloot, zonder mijn hoofd dus en lekker op gevoel ;-D

Onze jongste dochter kwam van de week thuis van school. Met een sip gezichtje, sloffend en steunend. Ze bleek zich niet lekker te voelen. Het was woensdagmiddag, maar ze wilde niet afspreken. Ze had hoofdpijn en voelde zich niet fijn. "Ja mam, ik heb genoeg gedronken" voegde ze er zelf al aan toe ;-)

Ik schoot meteen op en top in mijn moederrol, heb haar even geknuffeld, geholpen met haar jas, tas en schoenen en haar onder een dekentje op de bank geïnstalleerd. Natuurlijk heb ik daarna ook voor wat te eten en drinken gezorgd. Dit alles met de insteek dat een beetje vertroetelen, liefde, aandacht en rust al een hele hoop zou helpen..

Na een uurtje kwam ons dametje al van de bank af, met de mededeling; "zullen we een spelletje doen, want van op de bank liggen wordt ik ook niet beter!"

Daar ging ik dan met mijn goede gedrag. Ik was ervan uit gegaan dat ze wilde wat ik altijd wil op zo'n moment van hoofdpijn en ellendig voelen, namelijk op de bank, onder een dekentje, een thermoskan thee en verder geen gedoe...

Zonder het te vragen had ik dit ook op haar geprojecteerd. 

Ik vond het natuurlijk prima om een spelletje te doen en het zette me meteen ook aan het denken.

Hoe vaak gebeurt het niet dat we een invulling geven aan wat iemand zeg, of nodig heeft. Zonder het na te vragen aan die persoon.

Met alle goede bedoelingen hoor! Want we willen onze rollen (voor mij als moeder in dit geval) zo goed mogelijk invullen en er zijn voor de ander...

Dit kleine voorbeeld liet me van de week weer zien dat ieder mens anders en uniek is. En dat het de moeite loont om altijd even te vragen hoe het met iemand gaat, en waar zij behoefde aan hebben op dat moment...

Het is immers maar hoe je een situatie bekijkt, wat je referentiekader is en langs welke meetlat je het legt...

Gisteren heb ik mijn laatste werkdag gehad op Bronlaak. Ik heb een mooi jaar daar gehad. Waarin ik vooral voor mezelf heel wat inzichten gekregen heb.

1 van die inzichten ging over vrijheid. Ik ben erachter gekomen dat ik vrijheid wil ervaren in alles wat ik doe. En dat zette me dan ook weer meteen aan het denken. Want wat is dat dan 'vrijheid' En hoe kan het dat ik er naar verlang, hoewel ik toch echt niet gevangen zit en in heel veel keuze's gewoon zelf kan maken...... 

Ik kom al vrij snel tot de conclusie dat het een gevoel is dat je ervaart. Een gevoel van vrijheid over een bepaald onderwerp. Voor mij heeft die gevoel van vrijheid, op dit moment te maken met de manier waarop ik mijn dagelijkse bezigheden indeel. 

Ik ben vanaf maandag als flexmedewerker bij ORO in dienst. Dat houdt in dat ik grotendeels zelf mijn rooster kan bepalen. Ik kan zoveel of zo weinig werken op de momenten die ik zelf kan kiezen.

Dit geeft me de mogelijkheid om er voor mijn gezin te zijn of extra aandacht aan mijn opleiding te geven, of energetische behandelingen te geven of extra tijd voor mezelf te hebben op de momenten die ik belangrijk vind. Zonder dat ik vast zit aan een van tevoren bepaald rooster. Voor mijn geeft dat het ultieme gevoel van vrijheid. 

Toch besef ik me ook heel goed dat het heel makkelijk klinkt; vrijheid is een gevoel dat je ervaart.... Want hoe zit het dan als je lijkt vast te zitten in een baan waar je niet gelukkig bent, een gezin dat veel aandacht vraagt. Dat de druk op je schouders steeds groter lijkt te worden, en dat dit je de ruimte ontneemt. De ruimte die je nodig hebt om een gevoel van vrijheid te kunnen ervaren...

Misschien is het dan zo dat je het ervaart alsof er geen eigen keuze's gemaakt kunnen worden.... Zoeken we het dan niet te groot??

En ja ik weet het, iets met de beste stuurlui enzo. Want ik heb ook regelmatig in die situatie's gezeten. Situaties waarin ik voor mijn gevoel vast zat in een bepaald patroon. Nee ik was 3 jaar geleden niet gelukkig op mijn werk, maar tja, wat ging ik dan anders doen? Hoe zat het dan met alle vertrouwde zekerheden... Kon ik die wel allemaal opgeven. Werk is toch een behoorlijk belangrijk stukje in ons leven. Ik had alleen totaal geen gevoel van vrijheid. Ik had het idee dat ik geleefd werd door mijn baan en het rooster dat daarbij hoorde. 

Ik had graag gewild dat ik toen het vermogen had gehad om het om te draaien. Om in te zien dat ikzelf degene ben die in controle is over mijn gevoel. Dat het aan mij is om een gevoel te ervaren en dan te beslissen hoe ik ermee omga. Blijf ik er tegen aan schoppen, dan wordt het niet minder. En wat nog belangrijker is ik leg het allemaal buiten mezelf. 

En dat is zo zonde. Het is zonde dat we onszelf zoveel misgunnen. We zijn geen slachtoffers. We zijn hele mooie wezens, met een eigen regie. De keuze hoe we met situaties omgaan ligt altijd nog bij onszelf. Veel situaties kunnen we niet veranderen, lijken ons te overkomen. Maar we hebben altijd een keuze. Een keuze voor vrijheid. Een keuze voor liefde naar onszelf. 

Daarin zit ook vrijheid, denk ik nu, vrijheid om te kiezen hoe we ons voelen. Hoe we met situaties om gaan. Vrijheid om je eigen mooie zelf te zijn..

Het was weer zo'n nacht vannacht. Mijn vakantie is voorbij en mijn eerste vroege dienst diende zich aan. Nu slaap ik altijd slechter voor een vroege dienst, ben veel vaker wakker en slaap wat lichter, maar vannacht had ik overal last van. 

Het was te licht op mijn slaapkamer, mijn deken lag niet lekker, mijn benen waren rusteloos en het alles plakte van de warmte....

Maar doordat ik deze last ervaarde, kon ik de slaap helemaal niet vatten natuurlijk. Mijn focus, mijn aandacht lag op deze ongemakken. Nu heb ik altijd geleerd, alles wat je aandacht geeft groeit.... De kans dat ik snel in slaap zou vallen werd dus ook steeds kleiner. 

Wat doe je dan op zo'n moment? Ik ben mijn aandacht gaan verleggen, heb mezelf verteld dat ik precies de goede hoeveelheid slaap krijg om morgen goed de dag door te komen en heb het toen los gelaten. Ja het was licht, ja het was warm maar dat was nu eenmaal zo. 

Het gaf me wel het besef dat het ervaren van een last, op welk gebied dan ook, je flink kan ontregelen. Je uit je ritme kan halen.

Wanneer het een relatief klein iets is zoals muggenbeet, of de tropische temperaturen buiten, kun je ervoor kiezen om net als ik geen aandacht aan je ongemak te geven. Zeker wanneer je er niks aan kunt veranderen. De kracht van de gedachte is dan heel groot. Focus je op het gevoel wat je wilt hebben en niet op de last die je ervaart... Je kunt het vergelijken met wanneer je op een bochtige weg in de auto rijdt. Focus je aandacht op waar je naar toe wilt en je handelingen om de auto veilig daar naar toe te rijden volgen vanzelf. Zo werkt dat met gedachte kracht hetzelfde. Focus je op het gevoel dat je wilt hebben, heb vertrouwen in deze gedachte en jezelf en laat dan los. Je hoeft een gedachte maar 1x te denken. 😉

Voor de wat complexere ongemakken is het slim om wat hulp in te roepen. Van een vriend/vriendin om gewoon even je ei kwijt te kunnen en samen een oplossing te vinden. Of in het geval van een lichamelijke of psychische ziekte de hulp van een arts of psycholoog. Dit in combinatie met een energetisch therapeut. 

De energetisch therapeut kan een stukje op je weg meelopen, kan ervoor zorgen dat je meer op je "lekker in je vel trilling" terecht komt. Kan je helpen met  afvoeren van blokkades en je leren om nieuwe energie op te doen. Door zich af te stemmen op jou en jou ideale trilling kan de energetisch therapeut je weer dichter bij jou eigen energie brengen. Samen een manier ontdekken om de focus te verleggen, en lasten wat te verminderen. 

Zorg goed voor jezelf hé! 

Zo'n gevleugelde uitspraak. Zeker als je tegen iemand verteld dat je het even zwaar hebt, niet zo lekker in je vel zit of veel te doen hebt. Dan is het belangrijk om goed voor jezelf te zorgen want.... Uhm, want?

En wat is dat eigenlijk goed voor jezelf zorgen? 

Iedere dag een uur wandelen? Mediteren voordat je aan de dag begint? Iedere dag sporten? Op de bank onder een deken wegkruipen? Gezond eten? Zorgen voor veel echte vrienden om je heen en veel sociale activiteiten?

You live, you learn

You love, you learn

You cry, you learn

You loose, you learn

You bleed, you learn

You screem, you learn

Een stukje songtekst van Alanis Morissette, die me altijd geraakt heeft. In mijn ogen is er geen twijfel over mogelijk, of dit klopt. Overal en altijd zit immers een les, een bewustwording, een stukje dat je meer te weten komt over jezelf.

Alhoewel..... Je kunt natuurlijk ook onbewust door het leven fladderen. Gewoon leven en je druk maken dat je iedere keer in het zelfde cirkeltje terecht komt. Dat het maar niet lukt om die droombaan te krijgen, die liefdevolle relatie of gewoon tijd voor jezelf. Het is druk, druk, druk en voor je het weet is er weer een week voorbij aan.... tja aan wat eigenlijk. 

Op zo'n punt, wanneer je denkt, waar blijft de tijd en waarom lukt het me niet om die doelen te behalen kun je voor jezelf nieuwe doelen gaan beredeneren. Keurig met acties erbij..

Welk gat zit er in mijn CV, welke opleiding of werkervaring heb ik nog nodig om dat gat op te vangen en dan wel de carrièrestappen te maken die ik wil. Op weg naar die droombaan.

Hoe kan ik mijn uiterlijk verbeteren en zorgen dat ik er aantrekkelijk uitzie, zodat ik wel de liefde van mijn leven vind. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet wordt opgeslokt door van alles en nog wat, maar tegelijkertijd, wat ga ik in vredesnaam doen met die tijd, want wat moet ik met alleen mezelf....

Wat kan ik waar halen, om de buitenkant wat meer glans te geven, op welk vlak dan ook

Gaandeweg mijn opleiding komt ik er achter dat het helemaal niet zo makkelijk en vanzelfsprekend is om echt naar jezelf te kijken. Te zien wat er gebeurt, welke situatie's je telkens tegen komt en wat je dat dan wil zeggen. Het klinkt wel altijd heel spiritueel en er wordt ook vaak mee geschermd, terug naar jezelf, hoor je innerlijke stem, vaar je eigen koers.... Maar vervolgens staat er een heel stappenplan onder, wat je verstandelijk kan beredeneren, lekker veilig vanuit je hoofd. Wanneer je dat volgt kom je er wel uit......... toch?

Ik denk dat het dieper gaat. Ik merk ook aan mezelf dat ik dieper wil. Ik wil niet beredeneren, ik wil voelen. Niet bedenken hoe ik me voel, maar in tranen van intens verdriet of intens geluk uitbarsten. Kippenvel krijgen in bepaalde situatie, of ontzettend boos en gefrustreerd zijn. Om daarna rustig te kunnen gaan zitten, met beide benen op de grond en voelen wat deze situatie me wil vertellen en of er een patroon in zit. 

Ik geloof namelijk dat alles in ons zelf zit.

Wanneer we niet tevreden zijn, echt tevreden zijn met onszelf, zullen we dan echt tevreden kunnen zijn met de situatie om ons heen?

Wanneer we geen geluk kunnen ervaren, wanneer we alleen zijn, met onszelf, kunnen we dan geluk buiten ons ervaren?

Wanneer we niet ok zijn met ons lichaam, kunnen we dan van anderen verwachten dat ze ons aantrekkelijk vinden?

De kunst is alleen om dit te zien. Om situatie's terug te kunnen leiden naar onszelf. Wat doet dit met mij, zit hierin een patroon, wat voel ik hierbij. 

Gelukkig zit ik op een opleiding met voldoende mensen om me heen om deze spiegel voor mij te kunnen zijn. Maar waar ik ook leer om deze spiegel voor anderen te zijn, "gewoon"  door te zijn, en af en toe een vraag te stellen. een vraag die er toe doet, die je raakt in je kern en waar je niet bij kunt beredeneren, maar waarbij je moet voelen. In de wetenschap dat alles goed is. Er is geen goed of fout, het is jouw verhaal en dat is prima. 

Doorleef en voel je eigen leven, je bent het waard!

Ongeveer een half jaar ben ik nu bezig aan de opleiding.

Een opleiding tot energetisch therapeut bij Terreel.

Heerlijk vind ik het. Het is een hobby, een erg tijdrovende hobby, maar wel eentje waar ik energie van krijg en dat was de bedoeling..

Maar die naam.... Ik denk natuurlijk alweer 26 stappen verder, heb mijn praktijk in mijn hoofd al bijna ingericht en ook post ik af en toe wat op mijn site.. En daar gaat het nu even om, die site.

De laatste dagen ben ik erg bezig geweest met de naam. 

Het was www.aventurine.eu. In dit geval was aventurine een verbastering van de naam Aventurijn, de mooie steen met zijn mooie eigenschappen.

Ja je leest het goed, het was deze naam. Maar deze naam voelde niet meer goed. Mensen wisten niet hoe ze hem uit moesten spreken (en heel eerlijk, ikzelf eigenlijk ook niet goed) Het had geen directe link naar wat ik uit wil dragen en waar ik wil staan over een aantal jaren, het was hem gewoon niet.. Maar waarom heb je hem een aantal jaren geleden dan gekozen, hoor ik je denken. Nou om het volgende;

Ik wilde een naam, die in niks zou linken aan mezelf. Niet aan mijn naam, mijn persoon, wie ik was, dacht te moeten zijn of wat ik wilde. Ik wilde (toen) een anoniem platform, waar ik mijn gedachten gangen en opgedane kennis zou kunnen delen, maar die geen directe link had met mijn privé.. Want stel je voor, dan zet ik mezelf kwetsbaar op de voorgrond...

Goed, een andere naam dus. Maar ook dat is niet zo heel gemakkelijk. 

Ik wil iets dat bij me past. Nuchter, met beide benen op de grond, maar wel met een open blik. En oh ja, met humor. Ik wil dat het iets is zonder poespas, in Jip en Janneke taal omschreven kan worden en verwijst naar degene die ik ben....

Ik heb me suf gedacht en van alles uitgeprobeerd. Maar nu komt de grap, wil je dit koppelen aan een site (en ja dat wil ik) dan zal ik er rekening mee moeten houden dat de domeinnaam nog vrij is.......dussss

Alles waar ik op kon komen was al bezet, of lag niet lekker in de mond, je struikelde als het ware over de woorden..Ook kon ik niet echt iets gevonden krijgen wat de lading dekte.

De lading van een therapeute in opleiding, die steeds meer in haar kracht gaat staan en anderen dit ook gunt. 

Ik kan er niet langer meer omheen draaien, ik heb de nieuwe naam gevonden.....

www.hellenvandenheuvel.nl

Want tja, ik wil iets dat bij me past. Nuchter, met beide benen op de grond, maar wel met een open blik. En oh ja, met humor. Ik wil dat het iets is zonder poespas, in Jip en Janneke taal omschreven kan worden en verwijst naar degene die ik ben....

Het is heel belangrijk, gronden, gronden, gronden.Maar waarom dan en vooral Hoe dan? Het klinkt namelijk heel leuk en er zijn ook heel veel oefeningen online en offline te vinden om het je eigen te maken.
Toegegeven, ik wordt er ook steeds beter in, maar soms valt het toch echt niet mee...

Laat ik eens even beginnen met het gevoel te beschrijven wanneer je wel gegrond bent.
Je voelt je ontspannen, luchtig, lekker in je vel, zin om dingen te ondernemen en vooral vol zelfvertrouwen. Eigenlijk is het een gevoel van thuis komen.
Nu zou je denken dat het zaak is om dit gevoel dus de hele dag vast te houden, en dat is een dingetje kan ik je vertellen.
Want er zijn zoveel dingen/mensen die je hierin afleiden. Situatie's die je snel wilt oplossen, kinderen die je aandacht vragen, dingen op het werk die niet helemaal lekker lopen.
Maar ook lichamelijke ongemakken een verkoudheid of hoofdpijn kan je lekker uit balans halen.
Oftewel op dat soort momenten ben je meer in je hoofd bezig om het allemaal zo goed mogelijk te redden, en minder bezig met het gronden....

Nu is de grap dat juist in dat soort situaties het erg goed is om wel te gronden, want vaak voelen situaties dan al anders aan, tenminste, bij mij werkt dat wel zo. Ik gun me er alleen op dat soort momenten geen tijd voor, of ben ervan overtuigd dat het toch niet lukt en dan probeer ik het niet eens...

Toch heb ik nu een manier gevonden denk ik om redelijk gegrond te blijven.
En dat is niet door een koptelefoon de hele dag op mijn hoofd te houden met een grondingsoefening erop.
Nee, eigenlijk is het heel simpel. Doe wat je leuk vind en waar je passie ligt!

Op het moment dat ik bezig ben met de dingen waar mijn passie ligt (zoals hier blogjes schrijven, mijn website promoten of met mensen in gesprek gaan over hoe het ECHT met ze gaat) dan ben ik automatisch al meer gegrond.
Ook wanneer ik goed voor mezelf zorg, op een heel basaal niveau, namelijk goed en lekker eten, genoeg drinken, voldoende beweging, water en ontspanning voel ik me ook al beter in mijn vel en dus beter gegrond...

Om nu mezelf te herinneren aan al het bovenstaande, zodat ik me niet meer zo snel laat verleiden om weer van het pad af te dwalen heb ik een foto van een boom op mijn telefoon gezet.
Iedere keer als ik nu mijn telefoon open klap, zie ik een boom, wat me herinnerd aan het fijne gevoel wat het gronden me geeft, en hoe ik ervoor kan zorgen dat ik dit gevoel wat langer vast houd..

Werkt perfect voor mij en kost totaal geen moeite :-D

Neem het leven eens wat vaker met en korreltje aandacht.....

De slogan op mijn website, alleen was ik het gevoel zelf een aantal maanden kwijt.

Ik heb mezelf toen wijsgemaakt dat het kwam omdat er wat veranderingen plaats vonden in mijn leven. Waaronder het wisselen van werkplek, erg nodig en zeker de goede beslissing maar het had nogal wat voeten in aarde. Niet alleen op mijn gezin, maar zeker ook op mezelf.

Alles nieuw en ik moest mezelf weer opnieuw uitvinden op werkgebied.. Daarmee komt ook meteen het grootste struikelblok aan de orde namelijk frustratie...

Frustratie dat ik niet meteen de feeling heb op het werk dat ik zou willen hebben, frustratie dat alles thuis niet ineens zomaar is aangepast op de nieuwe situatie, frustratie dat ik niet meteen de zorg en aandacht kan bieden aan de mensen om me heen, zowel privé als werkgerelateerd, frustratie dat mijn energie level niet meteen op het peil is waar ik hem graag zou willen zien..

Ja ik weet het, ik leg de lat soms erg hoog voor mezelf en wil dat nieuwe dingen gisteren al allemaal goed gaan ?. Ik gun mezelf vaak niet de tijd en de aandacht zodat veranderingen geleidelijk kunnen beklijven. Wanneer het niet meteen lukt, dan maar niet....

Nu, ruim een half jaar na deze verandering in mijn leven, viel me opeens weer deze slogan in: Neem het leven eens wat vaker met een korreltje aandacht....

Frustratie heeft helemaal geen zin, alles wat je met aandacht doet, doe je goed en geeft voldoening. De focus moet niet liggen op de hoeveelheid tijd, of hoeveel geld, of hoeveel mensen maar op het hier...

Een knipoog, knuffel of blik van waardering kost vaak maar enkele seconden. Het effect kan echter een aantal uren duren... Wat ik wil zeggen is dat het er niet om gaat hoe vaak of hoelang je iets doet maar hoe je het doet...

Het voelt goed om met volle aandacht voor mezelf te zorgen, een boek te lezen, het huishouden te doen, mijn gezin te knuffelen of mijn werk uit te voeren. Het heeft dan geen zin om mezelf druk te maken over tijdsdruk, of andere zaken waar ik geen invloed op heb.

Aandacht dus voor alles wat je onderneemt en mensen om je heen echt "zien", scheelt een hoop frustratie....

Het zijn de kleine dingen die vaak een hoop geluk brengen.....

Deze quote las ik een boek. Hij raakte me omdat dit voor mij de essentie aantikt.

Sommige dagen gaat alles prima, gewoon zijn gangetje. Er zijn dagen dat je het liefst in je bed wil blijven liggen met de dekens over je hoofd, maar gelukkig zijn er ook dagen waarop de zon maar blijft schijnen. 

Je gaat mee in de flow en dat is prima. Je hebt deze schommelingen nodig, het vormt je. Net als het water in een rivier dat de kiezels op de bodem vormt.

Dat wil echter niet zeggen dat het makkelijk is. Dat heen en weer geslinger tussen al deze stemmingen en gebeurtenissen. Niet makkelijk maar wel interessant.

Het houdt je wakker en alert en bewust van je eigen persoontje. Het dwingt je om af en toe stil te blijven staan en te bedenken hoe een situatie aanvoelt en welke keuze je op dat moment wil maken. Vluchten, vechten of passief afwachten en het laten gebeuren. Belangrijk is dat wel dat jij rust vind in de keuze die je op dat moment maakt. 

Goed, dit klink allemaal heel mooi, diep en psychologisch, maar hoe doe je dat dan?

Voor mij werkt het om mezelf te dwingen bezig te gaan met de hele basale dingen. Telefoon uit, ramen en deuren open en het huis schoonmaken, eten koken, een taart bakken of mezelf laten verdwalen in een spannend boek. 

De keuze om te vechten, vluchten of passief te zijn, maak ik niet met mijn hoofd. Ook niet met mijn gevoel maar met mijn hart. En om die laatste te horen moet ik de andere twee stil leggen. 

Klik hier om een tekst te typen.

Als je erop gaat letten, zijn overal om je heen spiegels.
In de vorm van materiaal, de "gewone" spiegel zoals we hem kennen, die je uiterlijke verschijning weerkaatst op het moment dat je erin kijkt. Maar zeker ook in de vorm van je medemens...

Die laatste zal ik even uitleggen.

Vooral mijn kinderen zijn goede spiegels van mezelf.

Wanneer ik hen wel achter het behang kan plakken, moet ik eigenlijk bij mezelf nagaan, hoe ik zelf in mijn vel zit en welk gevoel ik uitstraal.

Meestal is het namelijk, hoe ontzettend irritant ook, zo dat ik in mijn kinderen terug zie, wat ik van mezelf niet wil zien of ontken...

Een voorbeeldje?

In de ochtend is het vaak raak. Ik wil dan graag dat de kinderen opschieten, meteen vrolijk hun bed uitstappen en eigenlijk ook nog alles zelf doen, zonder mij al te veel te vragen...

Stiekem komt dat omdat ik zelf het eerste half uur, dat ik op moet staan niet te genieten ben. Want mijn bed lag immers net zo lekker, en meteen van alles moeten op de vroege ochtend is niet mijn sterkste punt..

Maar in plaats van dat te erkennen in mezelf, gooi ik het op het gedrag van de kinderen, is veel gemakkelijker, maar duidelijk niet zo goed voor de sfeer....

Maar ook in andere mensen en situaties ben ik het aan het ontdekken de laatste tijd, zijn die spiegelingen waarneembaar.

De kleine irritaties die ik van mezelf, naar andere toe bemerk, liggen eigenlijk gewoon aan mijn eigen eigenschappen...

Ik vind het namelijk erg irritant als een persoon zijn taken niet kan delen, als diegene zelf alles onder controle wil houden en anderen daar niet in betrekt, ook al komt hij/zij er zelf niet uit, of kan hij/zij heel goed wat hulp gebruiken...

Maare, hoe zit dat bij mij? Kan ik wel dingen uit handen geven en loslaten?

Ik weet het, ik vertel niks nieuws. Sla maar een willekeurig psychologisch boek open, en men heeft het over de bovenstaande theorie.

Maar ach, dat zijn maar letters op papier, die komen nog niet heel dicht bij..... Toch??

Ik denk dat ik de komende tijd maar eens goed op die spiegels ga letten, en ga bekijken welke boodschappen ze me willen brengen.

Of het nu gaat om mijn uiterlijk, of mijn gedrag dat ik uitstraal....

Nooit geweten dat spiegels zo nuttig konden zijn....

Toch gek hoe je eigen gedachten in elkaar zitten en dat ze (en jij dus jezelf) kunnen maken of breken.Als je maar tegen jezelf in je hoofd blijft herhalen, dat je er vandaag echt geen zin in hebt en dat je er klaar mee bent, dan komt er ook niks uit je handen en blijf je in deze neerslachtige spiraal zitten.

Wanneer je echter jezelf die spreekwoordelijke schop verkoopt, is de kans groter dat je wat productiever bent.

Als je nu vaak genoeg dit woord zegt; "Tsjakka!!"  "Tsjakka!!" "Tsjakka!!" Komt dan vanzelf de daadkracht of het zelfvertrouwen boven drijven?

Het heeft wel iets krachtigst vind ik, en het geeft mij (voor even) wel de spreekwoordelijke schop onder mijn kont, maar vooralsnog is het op dit moment maar van korte duur.

Toch gek hoe je eigen gedachten in elkaar zitten en dat ze (en jij dus jezelf) kunnen maken of breken.Als je maar tegen jezelf in je hoofd blijft herhalen, dat je er vandaag echt geen zin in hebt en dat je er klaar mee bent, dan komt er ook niks uit je handen en blijf je in deze neerslachtige spiraal zitten.

Wanneer je echter jezelf die spreekwoordelijke schop verkoopt, is de kans groter dat je wat productiever bent.

Jammer genoeg moet je jezelf herhaaldelijk blijven schoppen, is mijn ervaring, om echt effect te ervaren, want het is veel makkelijker om te blijven mokken... 

Onder het mom van; "ik doe het even rustig aan en ik neem mijn tijd" kun je alles lekker voor je uit blijven schuiven. Maar creëer je daarmee ook een spiraaltje waarin het lastig is om weer aan de top te komen..

Begrijp me niet verkeerd, af en toe vind ik het heerlijk om ff te mokken en met de luiken dicht, onder een dekentje op de bank te kruipen met wat alcohol of een kop thee en heeeel veeel chips lekker series te kijken.

En ik ben ervan overtuigd dat je dat ook af en toe nodig hebt.

Maar om er nu een gewoonte van te maken dat je ieder moment dat er geen anderen in de buurt zijn, op de bank te ploffen met je telefoon is natuurlijk weer het andere uiterste...

Ik ben het verschil eigenlijk pas goed de afgelopen maand gaan merken. Ik ben iemand die het nodig heeft om gewoon een groot aantal uren alleen te zijn. Dan kan ik dingen overdenken, relativeren en heb ik geen invloeden van andere personen, met hun energie, om me heen. Maar ik heb er een gewoonte van weten te maken, om dan ook van mezelf te geloven, dat ik dan ook niks moest doen.

Het kwam dus regelmatig voor dat als ik de kinderen naar school had gebracht, ik dan op de bank plofte, met een kop koffie en mijn telefoon. En daar pas weer af kwam wanneer ik de kinderen moest gaan halen..

Heerlijk was dat in het begin, en gewoon normaal voelde het na een tijd.

Toen ik weer meer actief moest gaan worden, het huishouden ging weer door mezelf gedaan worden, want ja, dat had ik ook uitbesteed. Toen ik dus weer wat actiever moest worden kwam ik erachter dat mijn energie van alle kanten begon te stromen. Ik voelde mijn lijf weer en merkte dat ik niet alleen mijn huis maar ook mezelf aan het "reinigen" was.

Tot mijn stomme verbazing, kun je ook best alleen zijn, relativeren en dingen overdenken, zonder daarvoor uren apathisch op de bank te hoeven zitten. 

Wat een heerlijke openbaring. Want hoe hard ik ook geloofde dat ik deze tijd op de bank nodig had, het bleek iets te zijn wat mijn eigen gedachten gecreëerd hadden en waar ik in ben geloven. 

Terug naar het woord "Tsjakka". 

Ik denk niet dat alleen het woord; "Tsjakka" een zodanig groot effect teweeg kan brengen dat je ineens bulkt van het zelfvertrouwen, maar het is wel een krachtige uitdrukking die een gevoel van zelfvertrouwen kan verwoorden.

Mijn ervaring van de afgelopen week is dat ik, doordat ik de afspraak met mezelf heb gemaakt, om mezelf niet meer te onderschatten. En deze afspraak met dit blog te ondersteunen. Mijn vertrouwen in mezelf inderdaad wel weer wat gestegen is.

Is de conclusie van dit hele verhaal, dat een andere mindset dus niet komt van een enkel woordje, maar wel van een afspraak die je met jezelf maakt, en een schop onder je kont?

We gaan het meemaken......

Soms ben je zo bezig met hoe het allemaal zou moeten en hoe het hoort dat je jezelf daarin compleet vergeet...

Ik betrap mezelf er regelmatig op, en dan natuurlijk meestal te laat, dat ik veel meer bezig ben hoe andere dingen zouden willen, dan hoe ik zelf over dingen denk en hoe ik ze wil.. En dan heb ik nog niet eens over het feit dat ik dan ook nog in deze gedachtestroom meeneem hoe ik dan over kan komen op anderen en wat ze ervan vinden...

Als ik buiten de lijntjes kleur of net iets ander reageer dan men verwacht, mag ik dan nog wel in het groepje erbij horen...

Ken je dat, dat je al heel lang in een groep mensen je ding doet, bijvoorbeeld op het werk met je collega's, bij een vereniging of in de vriendengroep, en dat je dan jezelf gaat gedragen, hoe je denkt dat andere vinden dat je bent en je zou moeten gedragen....

Of omdat je eigenlijk altijd heel rustig en op de achtergrond bent (zoals ik) dat het dan raar is als je ineens een gekke actie uitvoert, of ferm voor je mening opkomt, en deze ook vasthoudt ook al kan niemand zich erin vinden...

Ik heb daar duidelijk wel last van.

Sterker nog, ik heb meer last van de gedachte!!

Want soms lijkt het wel of het idee zich in mijn hoofd vormt dat als ik dan een keer voor mijn mening uit wil komen en het ergens gewoon echt niet mee eens ben, ik deze mening dan toch voor me houdt, want hoe zou dit dan wel niet overkomen, zo kennen mensen mij toch helemaal niet, en wat zou er dan toch wel niet kunnen gebeuren...

Het slaat natuurlijk helemaal nergens op en het kost me ontzettend veel energie.

Verstandelijk weet ik dan ook allemaal, maar toch gebeurt het me keer op keer... Ik weet ook wel waar het vandaan komt, het is prima te verklaren.

Het is al te vaak voorgekomen dat ik mijn neus stoot als ik me wel een keer van de andere kant laat zien. Ik wordt dan aangesproken op mijn gedrag, de manier waarop ik taken uitvoer, mijn mening vertolk of gewoon hoe ik een gesprek voer. Waarop ik weer meteen in mijn onzekerheid schiet en het toch maar weer zo ga doen, zoals men verwacht dat ik ben..

Maar deze kunststukjes kosten me zo veel energie, dat ik er na een tijd zo klaar mee ben, dat ik mezelf keer op keer beloof om het nu echt anders te gaan doen!

Maar dan wel met de kanttekening, dat ik het ook wel erg prettig vind, om bij sommige groepjes te horen, dat ik me ontzettend op mijn gemak kan voelen bij bepaalde mensen, en dat het natuurlijk ook niet de bedoeling is, dat ik andere mensen ga kwetsen, te snel een oordeel ga vellen, dingen in ga vullen, en iedereen tegen me in het harnas ga jagen, omdat ik er zelf zo nu en dan uit wil springen...

Om het cirkeltje even helemaal rond te maken, heel mijn verhaal hierboven speelt zich af in mijn hoofd, ik ben dingen aan het invullen en al beren op de weg aan het zetten die er helemaal niet op willen zitten.

Ondertussen is het namelijk zo dat ik mezelf omgeven heb, met mensen die anderen gewoon zien zoals ze zijn of willen zijn, en die niet in hokjes denken of meteen de relatie/vriendschap verbreken. Die het juist toejuichen als ik "mezelf" ben, omdat ik dat zelf ook erg waardeer in een persoon....

Weet je wat het is, soms ben je zo bezig met hoe je denkt het allemaal zou moeten en hoe het hoort dat je jezelf daarin compleet vergeet...

Weet je wat het is, ik wil gewoon teveel.
Een goede moeder zijn, een lieve echtgenote, een bekwame medewerkster van mijn werkgever en dan ook nog eens met mezelf in balans zijn...

Hmmm, ik begin er steeds meer in te geloven dat het een illusie is om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Toch ben ik goed op weg, al zeg ik het zelf.

Het heeft er natuurlijk ook mee te maken waar je tevreden mee bent. Ik maak wel duidelijke keuze's in wat ik doe op een dag en wat ik belangrijk vind.

Ik vind het bijvoorbeeld belangrijk dat mijn kinderen genoeg aandacht krijgen, dit gaat dan ten koste van het huishouden. Het is echt geen vuilnisbelt bij mij binnen, maar toch.

Ik vind het ook belangrijk dat ik zelf mijn ontspanning heb, maar ook dat ik mezelf blijf ontwikkelen. Dit resulteert er dan bijvoorbeeld in dat ik soms in bad ga liggen met een boek/tijdschrift dan dat ik voor de tv hang.

En toch vind ik mezelf ook wel weer heel veel terug op die bank, voor de tv en geniet ik er stiekem ook nog van....

Sporten, oh ja, dat is ook iets wat er regelmatig bij in schiet. Lees; ik doe het eigenlijk nooit. 

Eigenlijk iedere dag klinkt er wel een klein stemmetje in mijn hoofd, dat ik moet gaan sporten, dat is goed en gezond voor me... Maar op de een of andere manier komt het er niet van, ik vind het ook gewoon niet leuk, zou het daarmee te maken hebben??

En zie dan de balans maar eens te vinden. En wat is balans eigenlijk. Ik merk dat het bijna per seconde verschillend is waar ik behoefte aan heb.

Ik kan in de ochtend mijn vrije dag nog zo "gebalanceerd" in mijn hoofd hebben, alles zit erin; sport (ja, ja) tijd met de kinderen, het huishouden, boodschappen, tijd voor mezelf, leren enz. 

Wanneer ik een uur rondloop in de ochtend heb ik heel mijn planning alweer bijgesteld en doe ik wat er op mijn pad komt.

Conclusie ik maak de keuze's die op dat moment goed voelen. Soms stoot ik hierbij keihard mijn neus, maar ach, ook dat hoort erbij