Gisterenavond was het weer zover. Ik kon niet in slaap komen. De gedachten bleven maar komen, in hetzelfde cirkeltje, telkens weer. Ik kon ze niet stoppen…
Er was die avond iets niet helemaal gelopen zoals ik gehoopt had. Ik baalde enorm, ik baalde van mezelf en van de situatie.
Daarbovenop baalde ik nog een keer dat ik zo baalde…
Oké Hellen, “practice what you preach”, wat zeg ik altijd tegen iedereen wanneer zich zo’n situatie voordoet… Het mag er zijn, het is oké. Dit gevoel mag er zijn…
Hmmm, klopt allemaal, nog steeds, ook nu ik er middenin zit. Maar fijn en comfortabel is dit niet!
Toch kwamen nu wel de eerste tranen, goed zo, toelaten die handel. Het mag er zijn, het hoeft niet weg. De spanning in mijn lijf vloeide wat weg.
Ik moest wel een hardnekkig stemmetje, dat me de maar bleef bestoken met woorden als; “Aansteller! Doe eens niet zo raar! Get over it!”, de mond snoeren.
Er kwamen nog meer tranen en het drukkende gevoel in mijn keel en hoofd vloeide langzaam met deze stille tranen mee..
Ok, het is ook allemaal niet zo erg, dit raakt een stukje aan uit het verleden. Dit brengt me weer even terug naar dat kleine meisje dat geen idee heeft hoe de wereld werkt en hoe er soms lessen geleerd worden…
Maar toch, ik baal! Ik baal ontzettend en dit is niet gaaf!!
De eerste spanning is uit mijn lijf, maar mijn hoofd draait nog overuren; Had ik het anders moeten doen vanavond, wat had ik dan anders gedaan? Zou dat geholpen hebben? Lag het helemaal aan mij? Wat zegt dit dat dit nu gebeurt? Wat kan ik hieruit halen? Hoe kon ik nou vergeten om… Ok, stop, dit heeft geen zin… Is dat zo? Heeft het geen zin? Of is dit het toelaten en doorleven van??
Nee het heeft geen zin, besluit ik. Tenminste niet nu. Het is laat, ik wil slapen, morgen weer een dag..
Even denken, wat is nog zo’n oefening die ik anderen altijd meegeef?
Terugtellen op iedere uitademing. Terugtellen van 25 naar 0.
Dit helpt, ik merk dat ik bij de 18 al een keer wegdommel, maar daarna weer in hetzelfde kringentje aan het denken ben. Nog een keer dus; 25, 24, 23, 22… 17… 15….
Vanochtend werd ik rond half zeven de eerste keer wakker. Hmm dat is mooi, ik heb toch flink wat uren kunnen slapen..
Ik baal nog steeds enorm, maar kan nu met iets meer afstand naar de situatie kijken.
Ik merk dat ik enorm de behoefte heb om te cocoonen. Dikke trui aan, nog een trui eronder, dikke sjaal erover, alles in het zwart. Muziek op een koptelefoon, de wereld buitensluiten, schrijven en alleen maar even in mijn eigen gezelschap zijn…
En dat is prima, dat is wat ik nu aan het doen ben. Dit gevoel mag er zijn, ik kan vast nog een keer lering trekken uit dit hele gebeuren, maar nu even niet. Het is oké zo, het is goed.