Deze uitspraak hoor ik met regelmaat. Het gaat dan om gevoelens van verdriet, boosheid, frustratie, ergernis. Wat zich uit in weinig energie, gebrek aan focus, lusteloosheid, geïrriteerd zijn.
De onderliggende gebeurtenis is een trauma. Klein of groot dat maakt niet uit en is ook per persoon heel verschillend.
In onze maatschappij is dit heel normaal, even voelen mag, maar dan is het ook klaar. Opgelost, en door!
Maar kan dat wel vraag ik me af. Want wanneer is iets opgelost?
Mijn studiegenoot omschreef het gisterenavond heel mooi; zie het trauma als een klontje suiker in de hete thee. Na verloop van tijd vermengt de suiker zich met de thee. De smaak en samenstelling van de thee veranderd en het is weer 1 geheel.
Dan is het opgelost, maar nog niet weg. Want de smaak van de suiker is nog steeds vermengt met de thee.
Daar zit het verschil denk ik. Wanneer mensen roepen; Ik ben er klaar mee, ik wil ervan af! Bedoelen ze dan dat het opgelost is of dat het helemaal weg is?
Mijn aanpak is de eerste. Opgelost is voor mij dat ik geen last meer ervaar van het trauma. Ik kan het in situaties nog tegenkomen, ik kan geraakt worden maar ik ervaar er geen last meer van. Ik vind het niet meer vervelend en kan omgaan met de emoties die zich op dat moment aandienen.
De last die ervaren wordt is dan weg, het trauma is opgelost, vermengt met je Zijn, geïntrigeerd in je doen en laten.
Mijn werk als Energetisch Therapeut richt zich vooral hierop; (bal)last verminderen, waardoor er meer energie overblijft voor hetgeen voor jouw belangrijk is.