Heb je er wel eens op gelet hoe de wereld eruitziet op het moment dat je je verdrietig voelt?
De kleur lijkt letterlijk weg te zijn uit je gezichtsveld, alles is dof en vlak. Het lijkt wel alsof er over alles een grijze schaduw valt en alle licht en warmte verdwenen is.
Het enige wat er in je gedachte is, is het onderwerp van je verdriet.
Of dat nu een persoon is, of een gebeurtenis, het lijkt wel of je aan niks anders meer kunt denken. Er bestaat bijna niks anders meer dan deze ene gedachte en de rest van de wereld kan je gestolen worden.
Je voelt ze zwaar ellendig en alleen en het enige wat je wilt is een arm om je heen en echt gezien en gehoord worden door de mensen om je heen.
Herkenbaar?
Het gekke is alleen dat we tegelijkertijd ook zo ver mogelijk weg willen van dit gevoel. We storten ons op het werk of de zorg voor anderen. We geven onszelf zoveel taken dat we geen tijd hebben om bij dit gevoel stil te staan.
En waarom?
Omdat het zo ontzettend, ongelooflijk veel pijn doet. Het is een somber, donker, koud, kil gevoel en we stappen liever in de zon, in het licht waarin alles goed is.
Nu zijn er natuurlijk verschillende gradaties in verdriet. Het voelde heel anders toen ik mijn moeder verloor, dan toen ik afscheid moest nemen van een groep vrienden, omdat we ieder onze weg gingen.
Beide is verdriet, beide is verlies en beide kan pijn doen, maar wel net op een ander level.
De manier om ermee om te gaan lijkt daarentegen wel erg veel op elkaar. Zoals ik hierboven al beschreef. Het doet nog meer pijn om de emotie te voelen, daarom stoppen we hem het liefste ver weg.
Wat ook heel vreemd is, is dat we dit onszelf lijken op te leggen. Want de mensen die echt om ons geven, hebben er totaal geen problemen mee als jij steun bij ze zoekt. Als je je tranen laat vloeien en je verhaal voor de 100ste keer doet. De mensen die echt om ons geven, slaan met liefde een arm om ons heen en troosten ons. Zijn er voor ons en stimuleren ons zelfs vaak, om het verdriet te uiten en niet op te kroppen…
We leggen onszelf een beeld op dat we niet te lang anderen tot last mogen zijn, dat we niet zo moeten zeuren, dat er ergere dingen zijn.
Maar ontkennen we eigenlijk niet een stuk van onszelf hierin?
Ik wilde dit blog eindigen met een aantal tips, hoe je met verdriet om kunt gaan. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet zo goed.
Als ik naar mezelf kijk, ga ik iedere keer weer anders om met verdriet, en heeft het ook heel erg met de situatie te maken, hoe ik ermee om ga.
Wat ik wel geleerd heb, is dat ik mezelf niet meer ontken. Dat ik mijn verdriet niet weg wil stoppen, omdat het dan veel erger lijkt te worden. Het wordt zo’n blok aan je been, zo’n grauwe sluier waardoor je de wereld om je heen blijft zien.
En dat is misschien wel DE tip in deze. Ga er dwars doorheen, laat het er Zijn. Voel de pijn, laat de tranen de vrije loop en uit je frustratie en je pijn. Op een manier die op dat moment goed voor Jou voelt.
“Verdriet toelaten is ook een vorm van sterk zijn.”