In mijn ogen is hoog gevoeligheid een eigenschap. Een extra gevoelig zintuig. Dat ervoor zorgt dat je je goed kunt inleven in andere mensen. Dat je meeleeft.
Maar ook dat je feilloos aanvoelt of een persoon oprecht en eerlijk is, of een masker op heeft.
Ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik deze eigenschap heb. Het heeft alleen wel even geduurd voordat ik hem ook kon omarmen.
Ik weet nog dat ik als kind er niet zo heel veel last van had. Anderen vonden het vooral “niet kunnen” dat ik zo teruggetrokken was, zo stil, zo rustig en me weinig liet horen. Ik moest dan meer op de voorgrond treden, en van me laten horen.
Ikzelf had daar weinig last van. Sterker nog, ik had de overtuiging dat het niet nodig was om te praten. Je kon immers precies zien aan me wat er aan de hand was en hoe ik me voelde. Dat kon ik immers bij iemand anders ook. Dat kon toch iedereen?
Toen ik erachter kwam dat dit dus niet zo vanzelfsprekend is, en dat maar een klein deel van de mensen de zintuigen heeft, in deze sterkte als ik ze heb. Begon ik wel te veranderen.
Ik begon mijn balans te verliezen. Ik werd me bewuster van alles om me heen en ook wat het met me deed.
Ontzettend moe kwam ik thuis van school of een middagje shoppen. Een verjaardag was allesbehalve leuk, en soms was het niet eens prettig om in de zomer buiten te zitten, omdat de buren zo veel herrie maakte.
Toen begon voor mij de zoektocht. Een zoektocht naar controle, naar balans.
Hoe ging ik er nu voor zorgen dat ik kon filteren wat van mij was en wat van de ander? Ik kwam er namelijk ook achter dat niet alle hoofd en buikpijn, van mij was. Maar dat het dus ook kon dat ik die van de ander overnam.
Hoe ging ik ervoor zorgen dat mijn emmertje niet zo snel overliep. Dat ik minder moe was als ik grotere groepen geweest was. Hoe ging ik ervoor zorgen dat ik een keer niet alle gesprekken kon volgen die er om me heen plaatsvonden. Het was soms wel leuk voor die nieuwsgierige aard van mij, maar ook erg vermoeiend!!
De oplossing kwam voor mij pas heel veel jaren later.
Ik leerde hoe ik mijn focus bij mezelf kon houden, zonder afstandelijk over te komen.
Ik leerde hoe ik ervoor kon zorgen dat ik niet alles van iedereen overnam, en als ik dan iets had overgenomen, hoe ik ervoor kon zorgen dat ik weer in mijn eigen kern terechtkwam. Zonder alle overblijfselen van anderen.
Ik leerde om gewoon een ziekenhuis, festival, winkelstraat of verjaardag binnen te komen, zonder te voelen wat er allemaal gespeeld had en hoe iedereen in zijn vel zit..
Ik heb balans gevonden in wie ik ben. Ik kan deze fantastische eigenschap omarmen en hem positief inzetten, voor mezelf, maar ook om anderen te helpen.
En dat geeft zo ontzettend veel rust en controle, dat gun ik echt iedereen die hiermee worstelt.