Je kent het vast: je lijf is moe, maar je hoofd zegt “nog even doorzetten”.
En dus ga je door.
Totdat je lichaam besluit dat het gesprek gaat beëindigen met spanning, slapeloosheid, hoofdpijn of dat lege gevoel dat je niet meer te vullen krijgt met koffie.
Ik noem dat het lichaam dat harder ‘nee’ zegt dan jij.
De taal van je zenuwstelsel
Je zenuwstelsel is je interne waarschuwingssysteem.
Het bepaalt of je in actie gaat (sympathisch) of mag ontspannen (parasympathisch).
Maar als je te lang in de actiestand staat, raakt dat systeem ontregeld.
Dan blijft je lijf in overlevingsmodus, zelfs als de werkdag allang voorbij is.
Herkenbaar aan:
- steeds gespannen schouders
- een ademhaling die te hoog zit
- altijd “aan” willen staan
- moeite met concentreren of inslapen
Je lijf roept niet zomaar. Het probeert je te beschermen.
Waarom luisteren zo moeilijk is
We zijn gewend om signalen te negeren. We noemen spanning “drukte”. We noemen vermoeidheid “normaal”. We zien een kort lontje als karakter in plaats van een overvol zenuwstelsel.
En eerlijk: we vinden voelen vaak onhandig.
Je kunt spanning niet in je agenda plannen of in een Excel-sheet oplossen. Maar het negeren is net zo zinloos als de olie-lamp op je dashboard negeren.
Even handig, tot de motor vastloopt.
Herstellen zonder zweverigheid
Herstel begint niet met meer rust nemen, maar met écht afschakelen.
Dat kan zo simpel zijn als drie bewuste ademhalingen voor je iets nieuws start. Of even je schouders losmaken. Of vijf minuten zonder prikkels in stilte zitten.
Kleine resets zorgen ervoor dat je zenuwstelsel leert: “ik mag ontspannen, het is veilig.”
Dat is geen zweverigheid, dat is biologie.
Tot slot
Je hoeft je lichaam niet te dwingen stil te zijn. Je hoeft alleen te leren luisteren. En dat begint met één simpele vraag: “Wat wil mijn lijf me nú vertellen?”